=اهتشم-

اهتشاما [هشم] الناقة: ماده شتر را دوشيد.

=اهتصر-

اهتصارا [هصر]: مطاوع (هصر) است،- الغصن: شاخه ى درخت را

پيچانيد،- النخلة: خوشه هاى خرما را فرو آويخت وآنها را هموار كرد.

=اهتض-

اهتضاضا [هض] الشي ء: آن چيز را شكست؛ «اهتض نفسه لفلان»: خود

را فرمانبردار فلانى كرد يا بهر حال از او خوشنود وراضى شد.

=اهتضم-

اهتضاما [هضم] ه: به او ستم كرد وزور گفت وحق او را كم داد.

=اهتف-

### || اهتفافا [هف] ت أذنه: گوش او صدا كرد،- السراب:

سراب درخشيد وبرق زد.

=اهتلع-

اهتلاعا [هلع]: زارى وزبونى وفروتنى كرد.

=اهتل-

اهتلالا [هل] المطر: باران باريد،- الوجه والسحاب: چهره درخشيد

وابر درخشان شد،- الرجل: آن مرد با لبخند دندانهاى خود را نمايان كرد.

=اهتلب-

اهتلابا [هلب] السيف من غمده:

شمشير را از غلاف بيرون كشيد.

=اهتلك-

اهتلاكا [هلك]: خود را به نابودى وهلاك افكند.

=أهتم-

إهتاما [هتم] ه: دندانهاى او را شكست.

=اهتم-

اهتماما [هم] الرجل: آن مرد اندوهگين شد،- له بأمره: به كار او

توجه واقدام كرد.

=اهتمج-

اهتماجا [همج] الرجل: آن مرد ناتوان شد،- وجهه: چهره ى او

پژمرده شد.

=اهتمر-

اهتمارا [همر] الفرس: اسب دويد،- الفرس الأرض: اسب سمهاى خود

را با سختى بر زمين كوبيد.

=اهتمش-

اهتماشا [همش] القوم: آن قوم با هم آميختند وآمدند ورفتند،- ت

الدابة او الجراد: ستور يا ملخ به نرمى راه رفت.

=اهتنأ-

اهتناء [هنأ] ماله: دارائى خود را اصلاح كرد.

=اهتوى-

اهتواء [هوي] اليه بشي ء: با چيزى به سوى او اشاره كرد.

=اهتور-

اهتوارا [هور] الشي ء: آن چيز نابود شد.

=أهجى-

إهجاء [هجو] القول: آن سخن را هجا يافت.

=أهجد-

إهجادا [هجد] الرجل: آن مرد خوابيد،- الرجل فلانا : آن مرد

فلانى را خوابانيد يا او را خوابيده يافت.

=أهجر-

إهجارا [هجر] ه: آن را رها كرد،- القوم: آن قوم در سختى گرما

به راه افتادند،- فى منطقه: در سخن خود هذيان گفت،- بفلان: فلانى را ريشخند كرد وبه او ناسزا گفت.

=الأهجف-

م هجفاء، ج هجف [هجف]: لاغر وكمر باريك.

=أهجم-

إهجاما [هجم] ه عليهم: او را به حمله بر آنها واداشت،- الإبل:

شتران را استراحت داد،- الله المرض عنه: خداوند او را شفا داد وبيمارى وى را برطرف كرد،- ما فى الضرع: آنچه را از شير كه در پستان بود دوشيد.

=أهجن-

إهجانا [هجن] الرجل: آن مرد داراى شتران سفيد وخوب شد،- الجارية:

دختر نابالغ را شوهر داد.

=الأهجوة-

ج أهاجي [هجو]: آنچه كه با آن ديگران را هجو كنند مانند شعر

وقصيده.

=الأهجية-

ج أهاجي [هجو]: مترادف (الأهجوة) است.

=الإهجيج-

[هج]: دره ى گود وفرو رفته.

=الأهد-

[هد]: ترسو.

=أهدى-

إهداء [هدي] العروس إلى بعلها:

عروس را به خانه ى شوهر فرستاد،- الهدي الى الحرم: قربانى حج

را به حرم كعبه فرستاد،- لفلان وإلى فلان كذا: براى تجليل از فلانى چيزى را به وى ارمغان كرد،- الشي ء: آن چيز را پخش كرد.

=الأهداب-

[هدب]: جمع (هدب وهدب) بمعناى مژگان؛ «تمسك باهداب الشي ء». به

آن چيز آويخت.

=أهدأ-

إهداء [هدأ] ه: او را آرام كرد،- الصبي: كودك را آرام كرد،-

الكبر او الضرب فلانا: پيرى يا زدن فلانى را خميده كرد،- الله منكبه: خداوند شانه ى او را فروهشته كند،- الثوب: جامه را كهنه كرد.

=الأهدأ-

[هدأ]: آنكه خميده ودو شانه وكتفش به سينه مايل باشد؛ «هو أهدأ

مما كان»: او آرام تر از آنچه كه بود مى باشد.

=أهدب-

إهدابا [هدب] ت الشجرة: شاخه هاى درخت بلند وسست شد.

=الأهدب-

م هدباء، ج هدب [هدب]: آنكه داراى مژگانى بلند ودراز باشد؛

«شجر اهدب»: درختى كه شاخه هاى آن فروهشته باشد؛ «نسر اهدب»: كركس درازبال وپر پر.

=أهدر-

إهدارا [هدر] دم فلان: خون فلانى را مباح كرد.

=الأهدر-

م هدراء، ج هدر [هدر]: آنكه شكمش باد كرده باشد.

=أهدف-

إهدافا [هدف] للخمسين: به سن پنجاه سالگى نزديك شد،- له الشي ء: آن چيز بر او عرضه وبه وى نزديك شد،- منه: به او نزديك شد،- على التل:

بر روى تپه رفت،- اليه: به او پناه برد.

=الأهدل-

م هدلاء ج هدل [هدل]: آنكه داراى لب آويخته باشد،- من السحاب:

ابر نزديك به زمين؛ «مشفر اهدل»: لبى فروهشته.

=أهدن-

إهدانا [هدن] الخيل: اسبان را لاغر كرد.

=اهدودر-

اهديدارا [هدر] المطر: باران پيوسته فرو ريخت.

=أهذى-

إهذاء [هذي] اللحم: گوشت را بسيار پخت.

=أهذب-

إهذابا [هذب]: شتاب كرد،- ت السحابة ماءها: ابر با شتاب باران ريخت.

=أهذر-

إهذارا [هذر] في منطقه وفي كلامه: اين واژه مرادف (هذر) است بمعناى سخن

Bogga 159