خسرو (بحزن) :
آه رباه! أين شيرين مني؟
جرها الدهر في شقائي ونحسي. (بعد صمت)
أطعموني طعام شيرين، إني
قد أحب الطعام من أجل ريحه.
كلينوس :
لا تثر هذه الشجون مليكي.
خسرو :
يا كلينوس، لو عرفنا لكنا
أبعد الناس عن حياة الغرور. (يأخذ سفرجلة من بين طعام شيرين ويشمها.)
Shafi da ba'a sani ba